Sıkıcı bir cumartesi günü. Uyandığımda neredeyse öğle vaktiydi. Bir şeyler yedikten sonra komşu geleceği için hemen temizliğe başladık. Gece hava fırtınalıydı, balkondaki büyük zeytin saksısı rüzgardan ayn yatmış, bizi bekliyordu. Etrafındaki küçük bitkiler de bizim gibi uyuyakalmış olmalı ki hala yan yatmış dikilmeyi bekliyorlardı. Arkadaşım onu düzeltirken ben de yeri süpürüyordum. Temizliği tam bitiriyorduk ki üst komşu geldi, bizimle bir şey konuşacakmış. Haber vermeden geldiği için arkadaşım sinirlendi ve bir on dakikaya hazır olacağını söyledi. On dakika sonra da adam geldi, ben odamdaydım. Birlikte yukarı çıkıp üst kattaki boş daireye bakmışlar.
Bir önceki gün, arkadaşım üst komşunun bir konuyu konuşmak için geleceğini söylemişti. Ben de kendisine salondaki daha önceden ev sahibinin yıkmış olduğu duvardan bahsedeceğini söylemiştim – ki öyle de oldu. Adamın üst katında o duvarın yıkıldığı yere çoktan konstrüksiyon yapmışlar, sağlamlaştırmışlar. Üst komşu da kendisinin de yaptıracağını, bizim de yaptırıp yaptırmak istemediğimizi (daha doğrusu yaptırmamız gerektiğini) söyledi. Bence de yapılması gerekiyordu, o kadar deprem olaylarından ve uyarılarından sonra binanın ne durumda olduğunu bilmeden yaşıyorduk. Aklımdan hep binanın ne kadar güvenli olduğu düşüncesi geçiyordu.
Arkadaşım eve gelip durumu anlattıktan sonra birlikte tekrar yukarı gittik. İki üst katta, boş olan dairede o konstrüksiyonu yapmışlar demiştim, ustalar da oradaydı. Onlarla durumu konuştum. Adam binanın kolonlardan yapılmadığı, seri şekilde demirlerden örüldüğünü söyledi. Böyle deyince ben biraz daha tırstım. Bizim yapmamız gereken şey, bir mimar tanıdığı çağırıp bina hakkında düşüncesini sormak. Ayrıca depremle ilgili birini de çağırmamız, binanın sağlamlığını sordurmamız gerekiyor.
Bunlar aklıma gelince moralim daha da bozuldu. Normalde çalışacaktım, yapılması gereken bazı işler vardı ama onlar da kaldı. Sonrasında sadece bilgisayara baktım, kedi vardı, biraz da onunla ilgilendim.
Bu ülkeden de insanlarından da nefret ediyorum.
