Bugün için yüzüme bir dalga gibi çarpan gerçek, ailemi sevdiğimin fakat onları düşünmediğim. Arkadaşlarla koridorların sonundaki merdiven boşluğunda oturup sıcak sütlü kahve içtik ve konu Ege’deki gezdilen yerlere geldi. Arkadaşlar bir bir gezdikleri kenar tatil merkezlerinden bahsetti. Yok oranın denizi daha iyi, aslında ben Ölüdeniz’in suyunu hiç sevmedim, çok sıcak… Bencillik edip kendimi düşündüm. Amerika’ya kadar gittim, burnumun dibindeki yerlere gidemedim dedim içimden. Daha sonra aklıma vurdu gerçek. Onlar aileleriyle gitmişlerdi. Ben hiç ailemle tek başımıza gidemedik. Çocuklukta gitmiş olabiliriz ama o zamanla bu zaman bambaşka. Şimdi onların bu tatşle ihtiyaçları varken hala çalıştıklarını düşündüm. Hala kendimi düşünüyordum. Yeni alınan bilgisayarımı düşünüyordum. Ne salak bir durum. Ne kadar acınası bir durum benim için. Onları sevmem belki onlar için en büyük mutluluk ama bundan daha fazlası gerek. Onların rahatını düşünmem gerekiyor. Yirmi üç yıldır onlar beni düşündü, rahatımı düşündü, geleceğimi düşündü. Ben onların ne rahatlarını, ne de geleceklerini düşünebildim. Başka insanlar yazın yazlıklarında haatlarını sürdürürken, ailemin klimanın altında terlemeden çalıştıklarını gördüm. Utandım, üzüldüm.
